"Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.

Να γράψω παραδείγματος χάρη, «η νύχτα είναι αστρόφεγγη και ριγούν γαλάζια τα άστρα από μακριά».

Ο άνεμος της νύχτας γυρίζει στον ουρανό και τραγουδάει.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.

Εγώ την αγάπησα και κάμποσες φορές , μ αγάπησε κι εκείνη.

Τις νύχτες, σαν αυτή , την είχα μες στα μπράτσα μου.

Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.

Αυτή μ αγάπησε , και μερικές φορές κι εγώ την αγάπησα.

Πώς να μην έχεις αγαπήσει τα μεγάλα ασάλευτα μάτια της.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.

Να σκέφτομαι πως δεν την έχω. Να αισθάνομαι πως την έχω χάσει.

Να ακούω την απέραντη νύχτα πιο απέραντη χωρίς αυτή.

Και ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως η δροσιά στη χλόη…

Τι πειράζει που ο έρωτάς μου δεν μπορεί να φυλαχτεί;

Η νύχτα είναι αστρόφεγγη και δεν είναι μαζί μου…

Αυτό είναι όλο.

Από μακριά κάποιος τραγουδάει, από μακριά…

Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.

Σαν για να την πλησιάσει, η ματιά μου την αποζητάει,

η καρδιά μου την αναζητάει

και δεν είναι μαζί μου…

Την ίδια νύχτα που κάνει να λευκαίνουν τα ίδια δέντρα…

Εμείς οι άνθρωποι του άλλοτε , δεν είμαστε πια ίδιοι…

Τώρα πια δεν την θέλω, είναι βέβαιο όμως πόσο την αγάπησα.

Η φωνή μου ζήταγε τον άνεμο για να αγγίζει το άκουσμά της.

Άλλου. Θα είναι ενός άλλου.

Φως άλλοτε ήταν των φιλιών μου.

Η φωνή της, το φωτεινό κορμί της.

Τα απέραντα μάτια της.

Τώρα πια δεν την θέλω, είναι βέβαιο. Όμως ίσως τη θέλω…

Είναι τόσο σύντομος ο έρωτας, και τόσο παντοτινή η λησμονιά…

Γιατί τις νύχτες, σαν αυτήν, την είχα μες στα μπράτσα μου.

Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.

Αν κι αυτός είναι ο τελευταίος στίχος που αυτή μου ξύπνησε…

Κι αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι που εγώ της γράφω…"

Επεσε τυχαια στα χερια μου αυτο το κειμενο και η αληθεια ειναι οτι συγκινηθηκα!
Περιγραφει με εναν τροπο πολυ ομορφο και ιδιαιτερο ολα τα (συν)αισθηματα που του προκαλεσε μια σχεση και ενας χωρισμος! Ευκολο να λες"Η ζωη συνεχιζεται, κοιτα μπροστα!" Αλλα, τι γινεται οταν κατι παρομοιο συμβαινει σε σενα?(ειδικα αν ησουν δεμενος με αυτο το ατομο) Στην αρχη τα βαφεις μαυρα, περνας ενα σταδιο που δε θελεις να κανεις τιποτα, μενεις κλεισμενος στο σπιτι απεχοντας απ ολα και οταν τελικα το παρεις αποφαση οτι τιποτα δεν αλλαζει, προσπαθεις να προσαρμοσεις τη ζωη σου στα νεα δεδομενα! Χωρις αυτο να σημαινει οτι εχεις ξεχασει! Μπορεις να ξεχασεις αλλωστε? Δυσκολο... Και ειναι κατι νυχτες που το κανουν ακομα πιο δυσκολο... Σκεψεις, σκεψεις, σκεψεις... Αναλογιζεσαι αλλη μια φορα τα γιατι, τα λαθη, ολα αυτα που εφεραν τη φθορα και το χωρισμο αλλα το μονο που καταφερνεις ειναι να τυλιχτεις για αλλη μια φορα με το μανδυα της θλιψης! Κατα τ αλλα το εχεις ξεπερασει! Ομως, καλο ειναι να ανοιξουμε ξανα τα φτερα μας και να αφεθουμε σε νεες περιπετειες, συλλεγοντας εμπειριες, κανοντας καινουρια ονειρα! Εμπρος λοιπον! Ας βαλουμε πλωρη για την εκπληρωση των νεων ονειρων μας! :-)