Τρυποκάρυδος Μουσικό Καφενέιο

Το αγαπημένο μου καφέ μπαρ!!!! Ρίχτε μια ματιά στις φωτογραφίες!

Και φυσικά ο τρυποκατάλογος που διαθέτει τα πάντα!!!

Μαζί...

Πάνε χρόνια τελικά από την τελευταία φορά που ανανέωσα αυτό το ρημάδι μπλογκ... Είπα να επανέρθω σιγά σιγά...

Τις λέξεις μου αδράχνω απόψε το βράδυ

λέξεις μαγικές να σου χαρίσουν ένα χάδι

τα χέρια σου ψηλά στον ουρανό να υψώσεις

τις υποσχέσεις που δώσαμε ποτέ μην προδώσεις...

Για πάντα μαζί

όταν ακόμα κι ο χρόνος τελειώσει...

Για πάντα μαζί

όταν ακόμα και το αύριο παλιώσει...

Τις λέξεις μου κεντάω απόψε τη νύχτα

όνειρα κι αισθήματα στο σήμερα ρίχτα

άνοιξε τα χέρια σου να ρθώ να πλαγιάσω

κι ότι σε πόνεσε στο βυθό να βουλιάξω...

Κι αν ποτέ στο χρόνο οι παρέες σου σκορπίσουν

και δεν έχουν άλλη αγάπη σε εσένα να χαρίσουν

αν ποτέ σ αυτή την πόλη σ έχουν όλοι διαγράψει

κι αν θαρρείς πως σ έχουνε όλοι πια ξεχάσει...

Μην ξεχνάς...

Εγώ θα υπάρχω στα κρυφά μυστικά σου

να δοξάζω περήφανη τη μικρή αφεντιά σου

να απαλύνω τον πόνο από τα τόσα μας λάθη

ακόμα κι η σιωπή μου να μοιάζει με αγάπη...

Για πάντα μαζί

όταν ακόμα κι ο χρόνος τελειώσει...

Για πάντα μαζί

όταν ακόμα και το αύριο παλιώσει...

Κι αν με μάτια υγρά όλα σου φταίνε

κι αν τα δάκρυα καυτά το σώμα σου καίνε...

Μην ξεχνάς...

Μαζί θα φυλακίσουμε τον πόνο μες στο χρόνο

και η φωνή μας δύναμη, ακούς; Κάνει κρότο...

Για πάντα μαζί

όταν ακόμα κι ο χρόνος τελειώσει...

Για πάντα μαζί

όταν ακόμα και το αύριο παλιώσει...

Για πάντα μαζί

θα ακροβατούμε στου χρόνου το σκοινί...

Εμείς μαζί

θα ανοίξουμε για το άπειρο πανί...

Όταν το έγραψα δε φαντάστηκα ποτέ ότι αυτές οι γραμμές θα μπορούσαν να με αντιπροσωπεύσουν στο απόλυτο!!

Πλέον, ναι! Μπορώ να πω ότι τις νιώθω!!!

Αφιερωμένο ...

Γκρουπ χααααααααααααααγκ???

Χρέωση - Ν. Βρεττάκος

Το βλέμμα σου πέρασε σαν αστραπή
βυθίστηκε μέσα μου, διακλαδώθηκε,
διέτρεξε τα υπόγεια μου στρώματα,
τις στοές, όπου έχουν αποτεθεί,
ποτέ δεν ξέρω, πως και απο ποιόν,
πολύτιμα μέταλλα, όπως :
Χρυσός, τρυφερότητα, χρώματα, αγάπη ...


Κι αν κοιτώ κάθε τόσο τους δείχτες,
του ήλιου, μετρώ τον καιρό, είναι
γιατί μου χρειάζονται μέρες και μέρες
χαρτιά και χαρτιά, να αποσβέσω
αυτήν την ουράνια μου χρέωση...

Κάτι Σαββατοκύριακα...

Μοιράζω φύλλα και ποντάρω σε ένα ψέμα

και σε αφουγκράζομαι σαν τίγρης της Βεγγάζης...

Και συ με κείνο το παράπονο στο βλέμμα

μέσα από ύποπτα προσπέκτους με κοιτάζεις...

Βαμμένα κόκκινα τα χείλια μέσα και έξω,

σε περιμένω σε ένα χάρτινο κρεββάτι...

Με τα παιχνίδια μου δεν πρόλαβα να παίξω,

στο ίδιο ψέμα θα ποντάρω, κάνε κάτι...

Κάτι νεκρά Σαββατοκύριακα...

Πόσο μου λείπεις...

Να μ' αγαπήσεις περιμένω...

Τι λες, δε σε καταλαβαίνω...

Κάτι νεκρά Σαββατοκύριακα...

Πόσο φοβάμαι...

Να σε χαρώ δεν προλαβαίνω...

Τι λες, δεν σε καταλαβαίνω...

Μοιράζω φύλλα και βουλιάζω μες το ψέμα.

Μια γκρίζα φλέβα στο κρανίο πάει να σπάσει.

Ό,τι μου χάρισες το πλήρωσα με αίμα...

Μια στάλα έρωτα στη φέξη και στη χάση...

Διπλά ποτά, σπάζω τσιγάρα, περιμένω,

να με κοιτάξεις μια φορά και να με σώσεις..

Ένα σου βλέμμα κοφτερό και αγαπημένο

αυτό το μέλλον το λαμπρό να σκοτώσεις...

Κάτι νεκρά Σαββατοκύριακα

Πόσο μου λείπεις

Να μ'αγαπήσεις περιμένω

Τι λες, δε σε καταλαβαίνω.

Κάτι νεκρά Σαββατοκύριακα

Πόσο φοβάμαι

Να σε χαρώ δεν προλαβαίνω

Τι λες, δε σε καταλαβαίνω...

Για όλα τα γαμημένα νεκρά Σαββατοκύριακα

που περάσανε...

Κι ελπίζω να μην ξανάρθουνε ποτέ...!

Έρωτας - Τάσος Λειβαδίτης

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα
να σωθούν από τον εαυτό τους...
Δαγκώθηκαν...
Στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα...
Γδαρθήκανε σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί...
Σε μια στιγμή αλλόφρονες,
ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή σα ναυαγοί,
που λίγο πριν ξεψυχήσουν,
θαρρούν πως βλέπουν φώτα κάπου μακριά...

Κι όταν ξημέρωσε,
τα σώματά τους σαν δυο μεγάλα ψαροκόκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούριου πρωινού...

ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΑΝΤΕΧΕΙ - ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ

Δεν ξέρω ο δρόμος πού θα βγάλει
κι αν θέλω να ’μαι μακριά σου
σε λίγο κάπου ξημερώνει
κρατάς το φως στην αγκαλιά σου.

Νιώθω το πείσμα μου να χάνει
και πια μετρώ τα βήματά μου
ό,τι μπορούσα το έχω κάνει
θα ’πρεπε να ’σαι εδώ κοντά μου...

Δεν ξέρω ακόμα τι είναι αυτό
που έχει μέσα μου πια μείνει
αν είναι το «όχι» που πονά
ή αυτό το «ναι» που ακόμα σβήνει

Δεν ξέρω ακόμα τι είναι αυτό
που θέλει μέσα μου να ζήσει
είναι η φωτιά που ακόμα αντέχει
ή αυτή η πληγή που έχει ανοίξει...

Της λογικής μου το ταξίδι
μ’ άφησε πίσω να διστάζω
κι όσο πιο μέσα μου κοιτάζω
στα ίδια δύσκολα με κλείνει.

Κι αυτό το πείσμα μου που χάνει
κλειδώνει την ψυχή μου απ έξω
ό,τι μπορούσα το χω κάνει
δεν ξέρω πια τι να πιστέψω...

Λίγο πριν φύγεις...

Λίγο πριν φύγεις...
Ο χρόνος πάγωσε...
Οι δείκτες σταμάτησαν σ ένα ξεχασμένο καιρό...
Το άρωμά σου έχει ξεφτίσει...
Μα εικόνες θολές ξεπηδούν απ το μυαλό
και την καρδιά μου
για να με πάρεις πάλι,
για λίγο έστω αγκαλιά...

Λίγο πριν φύγεις...
Η εικόνα η ίδια ξανά και ξανά...
Και πάλι εγώ στο παράθυρο
να σε κοιτώ που φεύγεις...
Και να περιμένω ενδόμυχα να γυρίσεις
για λίγο πίσω το βλέμμα...
Γύρισες για τα καλά την πλάτη σου
και μ έκανες παρελθόν..
Εγώ που άλλοτε για σένα
ήμουν μονάχα το παρόν σου...

Λίγο πριν φύγεις...
Θυμάμαι να μ αποχαιρετάς
και να μου λες ξανά και ξανά...
"Τα φιλιά σου έχουνε γεύση κεράσι..."

Λίγο πριν φύγεις ...
Θυμάμαι την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά
μόνο και μόνο για να δίνει ρυθμό
στην απελπισία και τη θλίψη...

Λίγο πριν φύγεις...
Τα χρώματα ξεφτίσανε
για να καλωσορίσουνε τη μοναξιά
που στεκόταν στη γωνία...
Ακόμα κι η μουσική που τόσο αγαπήσαμε,
φαντάζει κάτι σα βουή που απλώς σπάει τη σιωπή...
Αυτή τη σιωπή που κάποτε ανάβλυζε οικειότητα
και τώρα μόνο αμηχανία δείχνει ...

Λίγο πριν φύγεις ... Ξεψύχησα να ξέρεις...
Για λίγο πριν φύγεις.. Σε μίσησα να ξέρεις...

Κι όλα όμως γυρνούν πίσω σε σένα...
Στην ιδέα του ότι κάποτε μ αγάπησες...
Κι εγώ?
Ακόμα σ αγαπώ η αλήθεια είναι ...

Ξανά και ξανά και ξανά
να σου λέω "Μη φύγεις ..."

Μείνε εδώ και θα γεμίζω το μυαλό σου με εικόνες..
Μείνε εδώ και θα γεμίζω την καρδιά σου μουσική...

Λίγο πριν φύγεις...

Ακόμα θυμάμαι να λέω...
"Μη φύγεις..."