. . . ΣΑΝ . . .

Σαν το κερί που μόνο λιώνει

Η ψυχή μου βουλιάζει στο κενό

Σαν τη βροχή που πάντα πέφτει

Είναι τα δάκρυα εκείνα που μισώ...


Σαν την Αυγή και σαν τη Σελήνη

Έρχεται, φεύγει και η φωτιά

Που να' σαι άραγε χαμένη Γαλήνη??

Μας ξέχασες οταν ακόμα είμασταν παιδιά...


Σαν τα φύλλα των δέντρων τα ξερά

Κιτρίνιασαν και χλώμιασαν τα πρόσωπά μας

Σαν το ξημέρωμα που εισβάλλει στα κρυφά

Εισβάλλουν και οι φόβοι στην καρδιά μας...


Είχα τη δύναμη μονάχη να σταθώ

Σαν το κερί, μονάχη να λιώνω

Είχα το σθένος της ψυχής το ακριβό

Σαν τη βροχή θλιμμένη να πέφτω...


Είχα κουράγιο να πεθαίνω και να ζω

Σαν το φεγγάρι που ακροβατεί με τ' άστρα

Είχα τη θέληση να ψάξω και να βρω

Μες στο βυθό τα όνειρά μου τ' άσπρα...


Ήθελα και ζητούσα πολλά

Απ' τη ζωή που άλλοι μου δώσαν

Μα είδα τη θλίψη και άλλα τόσα τρωτά

Χωρίς να βιώσω αυτά που άλλοι προδώσαν...

ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ....

Είναι φορές που είσαι με κάποιον σε ενα χώρο, όχι απαραίτητα σύντροφο αλλά και παρέα,
που ενώ το σώμα σου είναι εκεί, η ψυχή σου είναι αλλού...
Ταξιδεύεις αλλού η ακόμα δε σκέφτεσαι τίποτα...
Σίγουρα έχει τύχει να το νιώσετε..

Ένα τραγουδάκι που βρήκα της Τάνιας Τσανακλίδου που αναφέρεται στο θέμα αυτό...
Βέβαια επικεντρώνεται στα ζευγάρια αλλά δεν πειράζει!!! :)

Βράδυ Σαββάτου,
τους συναντάω στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο,
είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα …
Tη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της,
αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους...
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δε λένε ίποτα πια μεταξύ τους,
σαν να τα έχουν πει όλα,
που περιβάλλονται από μια τάφρα σιωπής,
τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση…
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που τα κονιορτοποίησαν?
Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους
ήσυχα,ξέπνοα…
Απών από το παρόν τους για λίγο,
όσο να ανάψει το φανάρι..

Δεν μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια..

Εκείνος στο τιμόνι τραβηγμένος στην άκρη
κοιτάζει έξω από το παράθυρο , όχι το δρόμο, αλλά τη ζωή του…
Κι εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη
γράφει και σβήνει στο τζάμι που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της…
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν,
κοιτάζουν ώρα τώρα η μήπως από χρόνια?
μέσα τους …?

Ούτε ένα βλέμμα χαρίζουν ο ένας στον άλλον
σαν να μην τους περισσεύει,
σαν να τα ξοδέψανε όλα...
Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα,
σα να βολεύονται με τη σιωπή…
Μέσα υπάρχει το όχι.
Έξω κοχλάζει το ναι…

Μονομάχοι της συμβίωσης…
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό
και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του…
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω,ξεθυμασμένες επιθυμίες,
κάτι ρετάλια όνειρα,ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες
ανεμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα είναι αλλιώς...

Δείχνουν τόσο λυπημένοι…

Και θυμωμένοι αλλά δεν ξέρω γιατί,
άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία..
Μεγάλωσαν οι αποστάσεις
και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο
που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν…

Δεν μπορεί θα χετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια

Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του,
αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο,
μια λύπη,
ένα παράπονο...
Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη
και την μοναξιά...

Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια
έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φανάρι
και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους…
Περιμένουν πως και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά...
Τους βλέπω να ξεκινούν,

αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια…

ΘΥΕΛΛΑ

Έβρεξε πάλι στα ματωμένα χώματα της καρδιάς μου.

Μυρίζει ακόμα η λάσπη…

Φαίνονται ακόμα τα ιδρωμένα φύλλα.

Ακούγεται ακόμα το τραγούδι του ανέμου…

Πότισε πια η ψυχή με πληγές.

Μας λάσπωσε η βροχή και το ψέμα…

Βυθιστήκαμε σε μια ανυπόστατη πραγματικότητα.

Κανείς δε βλέπει, δεν ακούει, δε ζει…

- ούτε καν αγαπάει

- κι αν αγαπάει δεν το δείχνει…

Σύννεφα ζύγωσαν για άλλη μια φορά,

άλλη μια μπόρα, άλλη μια καταιγίδα…

Διαισθάνομαι χαμό,

πάλη μεταξύ ζωντανής και «νεκρής» ύπαρξης…

Αυτή η βροχή ή θα αναστήσει ή θα θάψει…

Μάλλον θα διώξει μακριά

για να επουλώσει τις πληγές του χρόνου,

να θεραπεύσει τη μνήμη

κάνοντας τη λήθη να ξεχάσει…