Η ΕΘΙΣΤΙΚΗ ΨΥΧΟΠΛΑΚΩΣΗ...

Η ιστορια των τραγουδιων, των ασματων, των ποιηματων
μας εχει δειξει οτι το νοημα τους εστιαζεται στη θλιψη,
τον πονο (του χωρισμου κυριως η του θανατου π.χ),
την απορριψη, στους ανεκπληρωτους ερωτες και ολα αυτα...

Το γεγονος αυτο λαμβανει χωρα γιατι συνηθως ο καλλιτεχνης
εχει αναγκη να ξεσπασει με τον τροπο του
για κατι που πραγματικα δεν αντεχει να αντιμετωπισει..
Με το γραψιμο παραδειγματος χαρη,
απαλυνεται ο πονος του (οτι πονος κι αν ειναι αυτος...)
και εκφραζεται καλυτερα μαλλον αραδιαζοντας τις σκεψεις του
και τα συναισθηματα του στο χαρτι η στη μουσικη (κανοντας τα τραγουδια..)

Τη χαρα αποζητα να τη γευτει και ενδεχομενως
να μη θελει να τη μοιραστει με τους υπολοιπους..
Δικαιωμα του ασφαλως!!!

Αλλα το φορτιο του πονου και της θλιψης
ειναι πραγματικα πολυ βαρυ και επιθυμει να το διαμοιρασει
και να το διωξει απο πανω του...


Το θεμα μου ομως ειναι κατα ποσο αυτη η θλιψη
που εκπεμπει ο συνθετης, τραγουδιστης, στιχουργος, ποιητης
επηρρεαζει εμας και το "ειναι" μας γενικοτερα!





Ζουμε σε μια κοινωνια οπου λαμβανουμε απο παντου
την απογοητευση του αλλου..
Ψυχοπλακωνομαστε κι εμεις οι ιδιοι ταυτιζοντας την ιστορια του αλλου
με τη δικη μας η μπαινουμε σε μια υποθετικη κατασταση οπως του αλλου...

Το δικο μου ερωτημα ειναι: ειναι εθιστικη αυτη η ψυχοπλακωση?

Ωρες ωρες νιωθω οτι την αποζηταμε,
παραγκωνιζοντας εντελως τη χαρα και την ευτυχια!!

Καποτε , ακουσα απο εναν γνωστο μου οτι δεν αντεχει την ευτυχια..
"Ειναι πολυ αυτη η ευτυχια, Ευη, για να την αντεξω"

Κοιτας γυρω σου και βλεπεις ανθρωπους
σαν να θελουν να διωξουν το χαμογελο και τη χαρα
και εκστασιαζονται μπαινοντας σε μια κατασταση πακετοτικη..

Δεν ξερω τι να πω πια! Εχω μπερδευτει με αυτη την κατασταση...

Θυμαμαι τον εαυτο μου να ζω εντονα ολες τις στιγμες..
Και τις ευχαριστες μα και τις δυσαρεστες..
Αλλα ποτε μα ποτε δεν αποζητησα μονοπλευρα συναισθηματα...

Και τελικα ποιος ειναι ο σωστος και ποιος οχι?
Ειναι μηπως η μοδα της εποχης μας?
Να δειχνουμε μελαγχολικοι?

Αλλα τελικα μηπως αποζηταμε περισσοτερη στοργη και κατανοηση
η ακομα και οικτο φορωντας τη μελαγχολικη μας μασκα?

Πρεπει να εχουμε ενεργεια και θεληση κυριως
να κανουμε πολλα πραγματα στη ζωη ετσι ωστε να φερουμε
το ουρανιο τοξο μετα τη βροχη...

Και κατι που συνηθιζω να ακουω τον τελευταιο καιρο :
"Χωρις το πικρο , το γλυκο δεν θα ταν αρκετα γλυκο..."

Και επιπλεον!!!
Θυμηθειτε:

ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕ ΘΕΛΗΣΕΙΣ
ΟΤΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ...

Ζησε μοναχα τη στιγμη και ασε το μετα...

αλαλαλλαλαλαλα life is wondeful..

Με τα καλα της και τα ασχημα,
με τη χαρα και τη θλιψη...

Δεν μπορουμε να τα αποφυγουμε ολα
(αλλωστε δεν υφισταται το ενα χωρις το αλλο.. Νομος δρασης- αντιδρασης..)

Αλλα, δεν θελω να ακουω οτι εχουμε εθιστει σε αυτον τον τροπο ζωης..
Οτι εχουμε εθιστει στο ψυχοπλακωμα..

Ειναι στο χερι μας και μονο να δουμε τον κοσμο
μεσα απο μια χαρουμενη ματια..
(Η οπτικη γωνια που βλεπεις τα πραγματα)

Ας μην διαλεξουμε τη θλιμμενη πλευρα,
αλλα αυτη που ειναι γεματη φως και ζωη και χαρα και ευτυχια και .. και ... και ...




Κι ενα κομματι απο μενα...




ΑΣ ΤΑΞΙΔΕΨΟΥΜΕ...


Ας ταξιδέψουμε,
ας κάνουμε ένα ταξίδι μακρινό
πέρα από λέξεις κι αληθινές διαστάσεις,
ένα ταξίδι μακριά από ανθρώπινες υπάρξεις,
σ’ ένα κόσμο ονείρων,
σ’ ένα κόσμο αγγελικών σκιών
εκεί που όλα κυλούν αρμονικά
και γεύονται κάθε ηδονή
που τους προσφέρεται απλόχερα,
σ’ αυτόν τον κόσμο που αγωνίζεσαι
για να διεκδικήσεις
ηθικά, ψυχικά, πνευματικά αγαθά.



Ας κάνουμε ένα ταξίδι
πέρα από την ανθρώπινη υπόσταση,
πέρα από την ύλη.
Ας πάμε, ας φθάσουμε,
ας αγγίξουμε την ψυχή,
τον εσωτερικό εαυτό μας,
ας ανακαλύψουμε αυτό που πραγματικά
είμαστε…



Χωρίς ενοχές, χωρίς αναστολές,
ανασκαλίζοντας τις μνήμες και τις θύμησες
του παρελθόντος αλλά και τα όνειρα
καρφωμένα στο υποσυνείδητο
που βάζουν στόχο και σκοπό
να εκπληρωθούν στο κοντινό μέλλον.



Σ’ αυτό το μέλλον που μας περιμένει όλους μας…



Ας μάθουμε να δίνουμε, να παίρνουμε,
να αγαπάμε, να τραγουδάμε
τους πόθους και τις άσβεστες κοινές ελπίδες του λαού
που περιμένουν μια εκπλήρωση
ή έστω μια απόρριψη…



Ας ταξιδέψουμε λοιπόν,
στον απύθμενο κόσμο της ψυχής μας
που μας προσφέρει τη μερική γνώση του «είναι»μας
στοχεύοντας στη βελτίωση του «εγώ»μας
και την ταύτιση του προσώπου με
τη συνείδηση, τις επιθυμίες και τις ανησυχίες του.



Ας γίνουν οι πόθοι και οι επιθυμίες μας
το μέσον για την εκμάθηση
του … κόσμου μας!




Σ’ αυτό το μακρινό ταξίδι…