ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ Η ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ ;

Απο μικρη ειχα μια εντονη επιθυμια να εξερευνω αντικειμενα κι ανθρωπους.. Ισως να ναι και το σταδιο της παιδικης ηλικιας! Αλλα καθως ο καιρος περνουσε και ζουσα εντονα διαφορες καταστασεις, χαρα, ενθουσιασμο, πονο, προδοσια κλπ, κατι με εσπρωχνε να κλειστω κατα πολυ στον εαυτο μου. Διακατεχομουν, ισως απο μια βλακωδη νοοτροπια, οτι οσο λιγοτερα γνωριζουν οι αλλοι για μενα, τοσο λιγοτερο θα με πληγωναν, θα γινομουν πιο δυνατη και ανεξαρτητη! Ετσι, αντλουσα δυναμη απο τον εαυτο μου και προχωρουσα μπροστα! Ειχα πολλους γνωστους, μπορουσα ανα πασα στιγμη να τους κανω μια κληση και να βγω μαζι τους για καφε! Αλλα οι πραγματικοι κι αληθινοι φιλοι μου ηταν πραγματικα μετρημενοι στα δαχτυλα!
Δεν αισθανομουν οτι ημουν ακοινωνητη, παραξενη η οτιδηποτε αλλο! Ζουσα μια ζωη φυσιολογικη για τα δικα μου παντα δεδομενα! Απλως δεν μπορουσα να ανοιχτω ευκολα σε μια καινουρια γνωριμια...(Και γιατι να το κανω αλλωστε? Δεν επενδυω απο την πρωτη στιγμη σε μια σχεση, οτι τυπου σχεση και να ειναι αυτη!)
Βεβαια, τωρα οι σκεψεις που στροβιλιζουν στο μυαλο μου ειναι οι παρακατω: Ειναι ελλατωμα η εσωστρεφεια? Μπορει και να ναι! Δεν ειμαι η καταλληλοτερη για να απαντησω σε αυτην την ερωτηση! Το σημαντικοτερο για μενα ομως ειναι κατα ποσο ο καθενας τα εχει βρει με τον εαυτο του και την προσωπικοτητα του! Το ιδανικο σιγουρα ειναι, οπως ελεγαν και οι αρχαιοι μας προγονοι, παν μετρον αριστον!
Εχω καταβαλλει μεγαλες προσπαθειες για να ειμαι αυτο που εχω χτισει! Η Ευη! Με τα ελατωματα και τα προτερηματα μου!
Διαβασα ενα αρθρο που εκανε νυξη σε αυτον τον προβληματισμο μου!

http://www.2search.gr/psychology/view.asp?article=8&cat_id=5

και κατεληξα στο εξης συμπερασμα! Ο καθε ανθρωπος ειναι μοναδικος, εχει τη δικη του προσωπικοτητα, το δικο του "εγω" και σε καμια περιπτωση δεν πρεπει να τον αλλαξεις και να τον προσαρμοσεις στα δικα σου δεδομενα! Αγαπησε και αποδεξου αυτο που ειναι και ισως στην πορεια αλλαξει απο μονος του, γιατι αναμφισβητητα η ανθρωπινη υποσταση ελελισσεται! Ο καθενας μαθαινει απο τον αλλον!!


" Η ευτυχια μου ειμαι εγω, οχι εσυ,
οχι μονο γιατι μπορεις να εισαι προσωρινος,
αλλα γιατι επισης θελεις να ειμαι οτι δεν ειμαι.
Δεν μπορω να ειμαι ευτυχης οταν αλλαζω
για να ικανοποιησω μονο τον εγωισμο σου,
ουτε μπορω να αισθανομαι ικανοποιηση,
οταν με κατακρινεις οτι δεν σκεφτομαι με το δικο οσυ τροπο,
οταν δε βλεπω οπως εσυ.
Με αποκαλλεις ανταρτισσα,
ωστοσο καθε φορα που απορριπτω τις αποψεις σου,
εξεγειρεσαι εναντια στις δικες μου.
Δεν προσπαθω να σου αλλαξω το μυαλο.
Ξερω πως προσπαθεις σκληρα να εισαι ακριβως εσυ
και δεν μπορω να σου επιτρεψω να μου λες τι να ειμαι,
γιατι ειμαι συγκεντρωμενη στο να ειμαι εγω...
[...]
Ειπες πως ημουν διαφανη και θα με ξεχνουσες ευκολα,
γιατι λοιπον προσπαθεις να χρησιμοποιησεις τη ζωη μου
για να αποδειξεις στον εαυτο σου αυτο που εισαι;"

(Μισελ, μια νεαρη ποιητρια)

Οι άνθρωποι δεν περπατούν μόνο χέρι – χέρι

Οι άνθρωποι δεν περπατούν μόνο χέρι – χέρι

Περπατούν στα σταυροδρόμια της ζωής...

σκέψη με τη σκέψη,

ψυχή με την ψυχή…

Εκφράζονται με λέξεις λιγοστές

αλλά με άπειρο νόημα…

Ίσως να μην υπάρχει μια παρουσία στη ζωή σου,

υπάρχει όμως μια ανάμνηση,

μια σκέψη, μια ιδέα

που έχει ριζώσει στο μυαλό σου…

Και πρέπει να ζει για να ζει…

Γιατί οι άνθρωποι δεν περπατούν μόνο χέρι – χέρι…

Υπάρχουν άγγελοι στον κόσμο τούτο

που φυλούν και κινούν τα νήματα της πορείας μας…

Μη ρίχνεις πουθενά τις ευθύνες…

Δεν υπάρχουν…

Έτσι έμελλε να γίνει…

Γιατί οι άνθρωποι δεν περπατούν μόνο χέρι – χέρι…

Περπατούν με μάτια θολά,

υγρά, ματωμένα,

για να επιβεβαιώσουν τη θύμηση…

Αυτή τη μαγεία…

Και πίστεψέ το…

Οι άνθρωποι δεν περπατούν μόνο χέρι – χέρι…


*********************************************************************
Εξαιρετικα αφιερωμενο σε εναν romantic and sensitive artist
*********************************************************************

ΩΡΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Δύσκολες ώρες, το όπλο στη ράχη,

μία μάνα φωνάζει μονάχη…

Χίλια παιδιά κυλιούνται στο αίμα,

είν’ η ζωή το πιο μεγάλο ψέμα…


Δύσκολες ώρες, ο πόνος βαραίνει,

μα ο εχθρός εκεί επιμένει…

Δε δείχνει αγάπη, δε δείχνει στοργή,

είναι σε ρόλο κατακτητή…

Δύσκολες ώρες, η καρδιά της ματώνει,

μπροστά στους τάφους, η μάνα βουρκώνει…

Θέλει δυο λόγια μονάχα να πει,

μα πάλι βασιλεύει μονάχα η σιωπή…

Δύσκολες ώρες, τα όνειρα σβήνουν,

χίλιες σιωπές το μίσος προδίδουν…

Όλα χαθήκαν μες στη στιγμή,

μα κάθε παιδί να ζήσει ποθεί…

Κι όλα βουλιάζουν μέσα στην πίκρα,

ο άνεμος σαρώνει αξίες στη νύχτα…

Όλα χαθήκαν σ’ αυτή τη ζωή,

και κάποιος Θεός να τα’ αναστήσει προσπαθεί…

ΣΙΩΠΗ … ΘΑΝΑΤΟΥ

Νύχτα…

Σιωπή…

Εξουσία στο σκοτάδι μόνο το φως της Σελήνης

και η βροχή που παρασέρνει στα διάβα της

ένα συνονθύλευμα από όνειρα, αναμνήσεις,

ελπίδες, προσδοκίες.

Ένα παιδί στην άκρη του τοπίου,

αγναντεύει τη θάλασσα με τα χιλιάδες αστέρια,

αναπνέει τη λάσπη και το γρασίδι,

γεύεται για στερνή φορά το κρασί της ελευθερίας,

της δικαιοσύνης, της αγάπης…

Γι’ αυτό με μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα

προσδοκά το φως μιας ανυποδούλωτης ειρήνης,

προσμονεί τη μαγεία και τη λαγνεία

της ασκλάβωτης πατρίδας...

Ξημερώνει…

Τόσα κορμιά δαρμένα απ’ το ψέμα του ανέμου

και τα αγκάθια μιας πραγματικότητας,

απ’ τον αιμοβόρο και κυνικό κατακτητή...

Ανατολή…

Ο ήλιος θλιμμένος μέσα στην απολυτότητα μιας αυγής…

Είναι μουντός…

Ίσως δακρύζει, ίσως αισθάνεται, ίσως συμπάσχει…

Ο χρόνος πάγωσε και τελικά μένουν μονάχα

τ’ αγγελικά αποκρυσταλώματα της σκέψης,

η μόνη αλήθεια, η μόνη επιβίωση…

Χαλασμός...

Επηρεασμενη απο ολα αυτα που συμβαινουν στον κοσμο μας, εννοω τους πολεμους, την αδικια, το ψεμα, τις προφασεις, τις αιτιες, τις αφορμες, τα αδικοχαμενα παιδια που σε τιποτα δε φταινε για την κατασταση που ειναι αναγκασμενα να ζουν, τα συμφεροντα των "μεγαλων" και ολα αυτα που συνεπαγονται, κατεθεσα τις παραπανω σκεψεις μου με εναν ισως διαφορετικο τροπο...
Αν και ξερω οτι ειναι λιγο αδυνατο, εως ακατορθωτο να σταματησουν με μιας ολα αυτα...
"Καληνυχτα Κεμαλ, αυτος ο κοσμος δεν θα αλλαξει ποτε, καληνυχτα..."

Xτες ειχα μια συζητηση με εναν απο τους καλυτερους μου φιλους. Το θεμα μας αοριστο, η ζωη, ο θανατος και η διαδρομη...
Μας προβληματιζει το γεγονος τι ειναι μετα.. Υπαρχει κατι? Τι ειναι αυτο? Γιατι ζουμε? Μηπως απλως ειμαστε πιονια πανω στην σκακιερα καποιου? Ποιος παιζει και γιατι? Και τελικα τι εχει σημασια?
Η αληθεια ειναι οτι δεν ξερουμε,εμενα ισως με τρομαζε η απαντηση.. Αν δεν υπαρχει τιποτα? Γι αυτο και ειμαι οπαδος της αποψης, ζησε μοναχα τη στιγμη και ασε το μετα..Ο φιλος μου συνεχισε τη φραση και ειπε .."ενα σωσιβιο η ζωη που ξεφουσκωνει αργα..." Κι αμα ξεφουσκωσει τελειως? Μετα πνιγομαστε? Δεν ξερω.. Δεν εχω απαντησεις να δωσω σε ενα τετοιο μεγαλο προβλημα..Προσωπικα μ αρεσει αυτο το μυστηριο, αν και μου προκαλει μερικες φορες ενα συναισθημα φοβου και αγωνιας.. Ισως και να ηταν βαρετο και ανιαρο αν γνωριζα τι γινεται οταν πεθανουμε..
Διαβασα καπου "Ερχομενοι στη ζωη δε φερνουμε τιποτα μαζι μας, μονο την υπαρξη μας, αλλα κι οταν φευγουμε απο τη ζωη, δεν παιρνουμε μαζι μας απολυτως τιποτα(ισως απο υλικα αγαθα, γιατι απο αναμνησεις και συναισθηματα δεν ειμαστε σε θεση να γνωριζουμε)Οπως και να χει, σημασια εχει το ταξιδι, η διαδρομη, και οχι απολυτα ο προορισμος.. Σημασια εχει τι θ αφησουμε πισω μας φευγοντας.. Αν ειναι μια ζωη γεματη εμπειριες, ευχαριστες και δυσαρεστες, τοτε το ταξιδι σου ειχε νοημα!"
Τι συμεριζομαι απο μια μερια την αποψη αυτη. Γιατι εφ οσον δεν ειμαι σε θεση να δω τι υπαρχει περα τη διαχωριστικη γραμμη ζωης-θανατου, ας απολαυσουμε αυτο που εχουμε τωρα στα χερια μας.. Μιας και εχουμε συναισθηματα, αγωνιζομαστε γι αυτα.. Παλευουμε με χειροπιαστα πραγματα.. Το αγνωστο το αφηνουμε για μετα.. Θα ρθει και η ωρα του !
Νιωθω ευχαριστα οταν προσφερω , οταν δημιουργω, οταν ο κοσμος κανει ενα βημα μπροστα στην τεχνολογια..Αλλα και παλι,οταν δυσανασχετω, οταν λυπαμαι,οταν κλαιω, οταν φοβαμαι, εχει κι αυτο μια αλλη μαγεια! Γιατι να μην ανακαλυψουμε το τωρα και τις δυνατοτητες που εχουμε εδω και καταβαλλουμε υπερμετρες προσπαθειες για να εξιχνιασουμε ενα θεμα που δε νομιζω οτι περναει απο το χερι μας...?
Ειναι ενα φιλοσοφικο ζητημα που ολους μας εχει απασχολησει κατα καιρους, το θεμα ειναι κατα ποσο θα το αφησουμε να επηρεασει το τωρα και το ταξιδι μας!
Πριν μερικα χρονια, υπηρχε καποιος που βασανιζοταν απο τις ιδιες σκεψεις και του εκανα την απλη εξης ερωτηση:
Αν σου ελεγαν οτι εχεις μονο 5 μερες ζωης τι θα εκανες?
Και η απαντηση του ηταν η εξης: Θα ζητουσα συγγνωμη απο οσους πληγωσα, θα επαιρνα τηλεφωνο παλιους φιλους και συμμαθητες που με τον καιρο χαθηκαμε, θα ελεγα σ αγαπω στην κοπελα που ειμαι ερωτευμενος, θα , θα , θα ...
Και του απαντησα.. Τι περιμενεις λοιπον?Να σου πουν κατι τετοιο για να αρχισεις να εκμεταλλευεσαι κατι που ηδη εχεις στα χερια σου, τη ζωη..?
Γι αυτο και ισχυριζομαι οτι δεν εχει σημασια το μετα,σημασια εχει το τωρα, να ζω εντονα και να συλλεγω εμπειριες,να κανω πραγματα που ισως να μην εχω ποτε ξανα την ευκαιρια να τα κανω...
Απολαμβανω τον ταξιδι, τη διαδρομη! Κι ας ειναι ουτοπια.. Κι ας ειναι ψεμα.. Αυτο ομως με γεμιζει δυναμη για να προχωραω και να δημιουργω σε αυτη τη ζωη που μου χαριστηκε!Κι ας ειναι ενα παιχνιδι καποιου..
Σιγουρα, ειναι ενα θεμα αναξαντλητο και θα μπορουσα να γραφω απειρα πραγματα, αλλα ειναι στο χερι του καθενος να αποφασισει για το τι θα κανει απο δω και περα!

ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΛΟΙΠΟΝ!-Aυτη ειναι η δικη μου αποψη!
:-)

"Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.

Να γράψω παραδείγματος χάρη, «η νύχτα είναι αστρόφεγγη και ριγούν γαλάζια τα άστρα από μακριά».

Ο άνεμος της νύχτας γυρίζει στον ουρανό και τραγουδάει.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.

Εγώ την αγάπησα και κάμποσες φορές , μ αγάπησε κι εκείνη.

Τις νύχτες, σαν αυτή , την είχα μες στα μπράτσα μου.

Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.

Αυτή μ αγάπησε , και μερικές φορές κι εγώ την αγάπησα.

Πώς να μην έχεις αγαπήσει τα μεγάλα ασάλευτα μάτια της.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους αυτή τη νύχτα.

Να σκέφτομαι πως δεν την έχω. Να αισθάνομαι πως την έχω χάσει.

Να ακούω την απέραντη νύχτα πιο απέραντη χωρίς αυτή.

Και ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως η δροσιά στη χλόη…

Τι πειράζει που ο έρωτάς μου δεν μπορεί να φυλαχτεί;

Η νύχτα είναι αστρόφεγγη και δεν είναι μαζί μου…

Αυτό είναι όλο.

Από μακριά κάποιος τραγουδάει, από μακριά…

Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.

Σαν για να την πλησιάσει, η ματιά μου την αποζητάει,

η καρδιά μου την αναζητάει

και δεν είναι μαζί μου…

Την ίδια νύχτα που κάνει να λευκαίνουν τα ίδια δέντρα…

Εμείς οι άνθρωποι του άλλοτε , δεν είμαστε πια ίδιοι…

Τώρα πια δεν την θέλω, είναι βέβαιο όμως πόσο την αγάπησα.

Η φωνή μου ζήταγε τον άνεμο για να αγγίζει το άκουσμά της.

Άλλου. Θα είναι ενός άλλου.

Φως άλλοτε ήταν των φιλιών μου.

Η φωνή της, το φωτεινό κορμί της.

Τα απέραντα μάτια της.

Τώρα πια δεν την θέλω, είναι βέβαιο. Όμως ίσως τη θέλω…

Είναι τόσο σύντομος ο έρωτας, και τόσο παντοτινή η λησμονιά…

Γιατί τις νύχτες, σαν αυτήν, την είχα μες στα μπράτσα μου.

Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.

Αν κι αυτός είναι ο τελευταίος στίχος που αυτή μου ξύπνησε…

Κι αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι που εγώ της γράφω…"

Επεσε τυχαια στα χερια μου αυτο το κειμενο και η αληθεια ειναι οτι συγκινηθηκα!
Περιγραφει με εναν τροπο πολυ ομορφο και ιδιαιτερο ολα τα (συν)αισθηματα που του προκαλεσε μια σχεση και ενας χωρισμος! Ευκολο να λες"Η ζωη συνεχιζεται, κοιτα μπροστα!" Αλλα, τι γινεται οταν κατι παρομοιο συμβαινει σε σενα?(ειδικα αν ησουν δεμενος με αυτο το ατομο) Στην αρχη τα βαφεις μαυρα, περνας ενα σταδιο που δε θελεις να κανεις τιποτα, μενεις κλεισμενος στο σπιτι απεχοντας απ ολα και οταν τελικα το παρεις αποφαση οτι τιποτα δεν αλλαζει, προσπαθεις να προσαρμοσεις τη ζωη σου στα νεα δεδομενα! Χωρις αυτο να σημαινει οτι εχεις ξεχασει! Μπορεις να ξεχασεις αλλωστε? Δυσκολο... Και ειναι κατι νυχτες που το κανουν ακομα πιο δυσκολο... Σκεψεις, σκεψεις, σκεψεις... Αναλογιζεσαι αλλη μια φορα τα γιατι, τα λαθη, ολα αυτα που εφεραν τη φθορα και το χωρισμο αλλα το μονο που καταφερνεις ειναι να τυλιχτεις για αλλη μια φορα με το μανδυα της θλιψης! Κατα τ αλλα το εχεις ξεπερασει! Ομως, καλο ειναι να ανοιξουμε ξανα τα φτερα μας και να αφεθουμε σε νεες περιπετειες, συλλεγοντας εμπειριες, κανοντας καινουρια ονειρα! Εμπρος λοιπον! Ας βαλουμε πλωρη για την εκπληρωση των νεων ονειρων μας! :-)

Σημερα ηταν μια πολυ βαρετη μερα... Και ηθελα να κανω κατι διαφορετικο! Ετσι λοιπον εκει που ειχα φτιαξει το απογευματινο καφεδακι μου, μου ηρθε μια ιδεα! Να φτιαξω ενα blog !! Ετσι θα μπορω να λεω οτι σκεφτομαι! Να σχολιαζω πραγματα που με συναρπαζουν,με εκστασιαζουν, με δυσανασχετουν, με λυπουν, οτιδηποτε!
Και ηρθε επιτελους η ωρα!
So, welcome to Mortisia's blog!!!