ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ Η ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ ;

Απο μικρη ειχα μια εντονη επιθυμια να εξερευνω αντικειμενα κι ανθρωπους.. Ισως να ναι και το σταδιο της παιδικης ηλικιας! Αλλα καθως ο καιρος περνουσε και ζουσα εντονα διαφορες καταστασεις, χαρα, ενθουσιασμο, πονο, προδοσια κλπ, κατι με εσπρωχνε να κλειστω κατα πολυ στον εαυτο μου. Διακατεχομουν, ισως απο μια βλακωδη νοοτροπια, οτι οσο λιγοτερα γνωριζουν οι αλλοι για μενα, τοσο λιγοτερο θα με πληγωναν, θα γινομουν πιο δυνατη και ανεξαρτητη! Ετσι, αντλουσα δυναμη απο τον εαυτο μου και προχωρουσα μπροστα! Ειχα πολλους γνωστους, μπορουσα ανα πασα στιγμη να τους κανω μια κληση και να βγω μαζι τους για καφε! Αλλα οι πραγματικοι κι αληθινοι φιλοι μου ηταν πραγματικα μετρημενοι στα δαχτυλα!
Δεν αισθανομουν οτι ημουν ακοινωνητη, παραξενη η οτιδηποτε αλλο! Ζουσα μια ζωη φυσιολογικη για τα δικα μου παντα δεδομενα! Απλως δεν μπορουσα να ανοιχτω ευκολα σε μια καινουρια γνωριμια...(Και γιατι να το κανω αλλωστε? Δεν επενδυω απο την πρωτη στιγμη σε μια σχεση, οτι τυπου σχεση και να ειναι αυτη!)
Βεβαια, τωρα οι σκεψεις που στροβιλιζουν στο μυαλο μου ειναι οι παρακατω: Ειναι ελλατωμα η εσωστρεφεια? Μπορει και να ναι! Δεν ειμαι η καταλληλοτερη για να απαντησω σε αυτην την ερωτηση! Το σημαντικοτερο για μενα ομως ειναι κατα ποσο ο καθενας τα εχει βρει με τον εαυτο του και την προσωπικοτητα του! Το ιδανικο σιγουρα ειναι, οπως ελεγαν και οι αρχαιοι μας προγονοι, παν μετρον αριστον!
Εχω καταβαλλει μεγαλες προσπαθειες για να ειμαι αυτο που εχω χτισει! Η Ευη! Με τα ελατωματα και τα προτερηματα μου!
Διαβασα ενα αρθρο που εκανε νυξη σε αυτον τον προβληματισμο μου!

http://www.2search.gr/psychology/view.asp?article=8&cat_id=5

και κατεληξα στο εξης συμπερασμα! Ο καθε ανθρωπος ειναι μοναδικος, εχει τη δικη του προσωπικοτητα, το δικο του "εγω" και σε καμια περιπτωση δεν πρεπει να τον αλλαξεις και να τον προσαρμοσεις στα δικα σου δεδομενα! Αγαπησε και αποδεξου αυτο που ειναι και ισως στην πορεια αλλαξει απο μονος του, γιατι αναμφισβητητα η ανθρωπινη υποσταση ελελισσεται! Ο καθενας μαθαινει απο τον αλλον!!


" Η ευτυχια μου ειμαι εγω, οχι εσυ,
οχι μονο γιατι μπορεις να εισαι προσωρινος,
αλλα γιατι επισης θελεις να ειμαι οτι δεν ειμαι.
Δεν μπορω να ειμαι ευτυχης οταν αλλαζω
για να ικανοποιησω μονο τον εγωισμο σου,
ουτε μπορω να αισθανομαι ικανοποιηση,
οταν με κατακρινεις οτι δεν σκεφτομαι με το δικο οσυ τροπο,
οταν δε βλεπω οπως εσυ.
Με αποκαλλεις ανταρτισσα,
ωστοσο καθε φορα που απορριπτω τις αποψεις σου,
εξεγειρεσαι εναντια στις δικες μου.
Δεν προσπαθω να σου αλλαξω το μυαλο.
Ξερω πως προσπαθεις σκληρα να εισαι ακριβως εσυ
και δεν μπορω να σου επιτρεψω να μου λες τι να ειμαι,
γιατι ειμαι συγκεντρωμενη στο να ειμαι εγω...
[...]
Ειπες πως ημουν διαφανη και θα με ξεχνουσες ευκολα,
γιατι λοιπον προσπαθεις να χρησιμοποιησεις τη ζωη μου
για να αποδειξεις στον εαυτο σου αυτο που εισαι;"

(Μισελ, μια νεαρη ποιητρια)