Δύσκολες ώρες, το όπλο στη ράχη,
μία μάνα φωνάζει μονάχη…
είν’ η ζωή το πιο μεγάλο ψέμα…
Δύσκολες ώρες, ο πόνος βαραίνει,
Θέλει δυο λόγια μονάχα να πει,
Νύχτα…
Σιωπή…
και η βροχή που παρασέρνει στα διάβα της
ένα συνονθύλευμα από όνειρα, αναμνήσεις,
Ένα παιδί στην άκρη του τοπίου,
αναπνέει τη λάσπη και το γρασίδι,
της δικαιοσύνης, της αγάπης…
Γι’ αυτό με μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα
προσδοκά το φως μιας ανυποδούλωτης ειρήνης,
προσμονεί τη μαγεία και τη λαγνεία
της ασκλάβωτης πατρίδας...
Ξημερώνει…
Τόσα κορμιά δαρμένα απ’ το ψέμα του ανέμου
και τα αγκάθια μιας πραγματικότητας,
απ’ τον αιμοβόρο και κυνικό κατακτητή.
Ανατολή…
Ο ήλιος θλιμμένος μέσα στην απολυτότητα μιας αυγής…
Είναι μουντός…
Ίσως δακρύζει, ίσως αισθάνεται, ίσως συμπάσχει…
Ο χρόνος πάγωσε και τελικά μένουν μονάχα
τ’ αγγελικά αποκρυσταλώματα της σκέψης,
η μόνη αλήθεια, η μόνη επιβίωση…
Χαλασμός...
Επηρεασμενη απο ολα αυτα που συμβαινουν στον κοσμο μας, εννοω τους πολεμους, την αδικια, το ψεμα, τις προφασεις, τις αιτιες, τις αφορμες, τα αδικοχαμενα παιδια που σε τιποτα δε φταινε για την κατασταση που ειναι αναγκασμενα να ζουν, τα συμφεροντα των "μεγαλων" και ολα αυτα που συνεπαγονται, κατεθεσα τις παραπανω σκεψεις μου με εναν ισως διαφορετικο τροπο...
Αν και ξερω οτι ειναι λιγο αδυνατο, εως ακατορθωτο να σταματησουν με μιας ολα αυτα...
"Καληνυχτα Κεμαλ, αυτος ο κοσμος δεν θα αλλαξει ποτε, καληνυχτα..."
posted by Karra Evi at
5:44 PM
4 Comments:
Ο κόσμος αγαπημένη δεν είναι φτιαγμένος για να αλλάζει, αλλά για να εξελίσσεται. Πρόσφατα διάβασα την έκθεση μιας έρευνας η οποία υποστήριζε ότι η Γη μπορεί να μην ήταν η ίδια αν δεν εξελλισόταν κι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Η εξέλιξη λοιπόν είναι ευλογία. Οι πόλεμοι, η έμπνευση, η αδικία, η φαντασία είναι στον ίδιο βαθμό σημαντικά. Ο άνθρωπος όμως πρέπει να ξέρει πως να χειρίζεται αυτές τις καταστάσεις και τα συναισθήματα. Αυτό λέγεται σοφία. Τρόμαξα όταν συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν και "σοφοί" πόλεμοι και "δίκαιες" αδικίες.
Πως όμως θα καταφέρει ο άνθρωπος να φτάσει σ'αυτό το σημείο;
Όταν θα μάθει τον εαυτό του.
Πότε θα μάθει τον εαυτό του;
Ποτέ.
'Αρα λοιπόν είναι ουτοπικό να ονειρευόμαστε έναν ιδανικό κόσμο, ποτέ δε θα υπάρξει κάτι τέτοιο. Κι αν ακόμα γίνει, δυστυχώς δε θα είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε. Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου, η αποστολή του. Να παλέψει. Να παλέψει για να γνωρίσει τον εαυτό του και τους άλλους. Να παλέψει για να γίνει κυρίαρχος του μυαλού του. Θεός της προσωπικής του θρησκείας. Αυτοί που μαζοποιούνται, που προστατεύονται κάτω από κοινές ιδέες είναι ένα τίποτα. Κι εσύ επαναστατείς. Κι έχεις λόγο.
Καλή αρχή με το blog σου. Να είσαι πάντα δική σου. Μόνο έτσι δίνει τον καλύτερό σου εαυτό. Και κάνεις περήφανη κι εσένα και τους άλλους γύρω σου!
Σωστός ο ανώνυμος.
Πολύ ωραία αμφότερα τα ποιήματά σου. Το πρώτο θυμίζει κάτι από την αγνή ποίηση του 21 ενώ το 2ο αποστασιοποιείται και είναι πιο περιγραφικό.
Για την ευχή για ένα κόσμο δίχως αυτά, υπάρχει παντα και η τρομακτική διάσταση ενός τέλειου και τελείως βαρετού κόσμου..
Εύη αναρωτιέμαι αν έχεις καταλάβει ποιός είμαι...
Θα ήταν ενδιαφέρον να προσπαθήσεις να μαντέψεις. Βέβαια περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε αν σχολίαζες τα όσα έγραψα.
Καλή συνέχεια!
"Ανωνυμε" δε διαφωνω με οσα λες , ουτε με σενα αλλα ουτε και με τον emufear! Απλως εστιασα στο προβλημα απο μια αλλη οπτικη γωνια! Το συνηθιζω να το κανω αυτο! Αν με γνωριζεις οπως λες, θα το χες καταλαβει!
Το μυαλο μου παει σε αρκετους αλλα δεν μπορω να ξερω ποιος κρυβεται πισω απο ενα ανωνυμο nick!!
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home