ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ....

Είναι φορές που είσαι με κάποιον σε ενα χώρο, όχι απαραίτητα σύντροφο αλλά και παρέα,
που ενώ το σώμα σου είναι εκεί, η ψυχή σου είναι αλλού...
Ταξιδεύεις αλλού η ακόμα δε σκέφτεσαι τίποτα...
Σίγουρα έχει τύχει να το νιώσετε..

Ένα τραγουδάκι που βρήκα της Τάνιας Τσανακλίδου που αναφέρεται στο θέμα αυτό...
Βέβαια επικεντρώνεται στα ζευγάρια αλλά δεν πειράζει!!! :)

Βράδυ Σαββάτου,
τους συναντάω στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο,
είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα …
Tη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της,
αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους...
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δε λένε ίποτα πια μεταξύ τους,
σαν να τα έχουν πει όλα,
που περιβάλλονται από μια τάφρα σιωπής,
τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση…
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που τα κονιορτοποίησαν?
Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους
ήσυχα,ξέπνοα…
Απών από το παρόν τους για λίγο,
όσο να ανάψει το φανάρι..

Δεν μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια..

Εκείνος στο τιμόνι τραβηγμένος στην άκρη
κοιτάζει έξω από το παράθυρο , όχι το δρόμο, αλλά τη ζωή του…
Κι εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη
γράφει και σβήνει στο τζάμι που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της…
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν,
κοιτάζουν ώρα τώρα η μήπως από χρόνια?
μέσα τους …?

Ούτε ένα βλέμμα χαρίζουν ο ένας στον άλλον
σαν να μην τους περισσεύει,
σαν να τα ξοδέψανε όλα...
Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα,
σα να βολεύονται με τη σιωπή…
Μέσα υπάρχει το όχι.
Έξω κοχλάζει το ναι…

Μονομάχοι της συμβίωσης…
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό
και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του…
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω,ξεθυμασμένες επιθυμίες,
κάτι ρετάλια όνειρα,ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες
ανεμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα είναι αλλιώς...

Δείχνουν τόσο λυπημένοι…

Και θυμωμένοι αλλά δεν ξέρω γιατί,
άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία..
Μεγάλωσαν οι αποστάσεις
και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο
που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν…

Δεν μπορεί θα χετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια

Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του,
αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο,
μια λύπη,
ένα παράπονο...
Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη
και την μοναξιά...

Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια
έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φανάρι
και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους…
Περιμένουν πως και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά...
Τους βλέπω να ξεκινούν,

αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια…