Περι σχεσεων...
Απο καιρο ηθελα να κανω ενα αφιερωμα για την αγαπη...
Ολοι λιγο πολυ εχουμε ερωτευτει, εχουμε αγαπησει, εχουμε πονεσει... Ξερουμε πως ειναι...
Σημερα βρηκα μερικα βιβλια του Λεο Μπουσκαλια που ειχα διαβασει παλιοτερα και ορμομενη απο αυτα θα παραθεσω μερικα αποσπασματα...
Ας ξεκινησω λοιπον:
-Δεν μπορει κανενας να δωσει κατι που δεν κατεχει..
Για να προσφερεις αγαπη, πρεπει να κατεχεις αγαπη...
Δεν μπορει κανενας να μαθει κατι που δεν εχει μελετησει..
Για να μελετησεις την αγαπη πρεπει να ζεις μεσα στην αγαπη...
Δεν μπορει κανενας να αξιολογησει κατι που δεν αναγνωριζει..
Για να αναγνωρισεις την αγαπη, πρεπει να εισαι δεκτικος στην αγαπη...
Δεν μπορει κανενας να εχει αμφιβολιες σχετικα με κατι που θελει πολυ να εμπιστευεται..
Για να εμπιστευτεις την αγαπη, πρεπει να εχεις πειστει γι αυτην...
Δεν μπορει κανενας να παραδεχτει κατι που σ αυτο δεν ενδιδει..
Για να εισαι δεκτικος στην αγαπη, πρεπει να εισαι ευαλωτος απεναντι της...
Δεν μπορει κανενας να ζησει κατι που δεν εχει αφιερωσει τον εαυτο του σ αυτο..
Για να αφιερωσεις τον εαυτο σου στην αγαπη, πρεπει παντα να ωριμαζεις μεσα στη αγαπη...
Τα πε ολα.. Ουδεν σχολιο... :)
-Χρειαζομαστε τους αλλους.. Εχουμε αναγκη τους αλλους για ν αγαπησουμε και χρειαζομαστε τους αλλους για να αγαπηθουμε. Δεν υπαρχει αμφιβολια πως χωρις αυτο, εμεις, οπως και τα μωρα που μενουν μονα τους, θα παψουμε να ωριμαζουμε, θα παψουμε να αναπτυσσομαστε και θα διαλεξουμε την τρελα η τον θανατο...
Τωρα θα μου πειτε, πολλες φορες ο ερωτας ειναι τρελα και σε ριχνει τοσο χαμηλα σαν να σαι σε φαση θανατου...Τρελα και θανατος μαζι... Αλλα μαλλον τοτε θα φταιει η ελλειψη επικοινωνιας... Αλλα πρεπει να γευτουμε κι αυτη την αισθηση για να εκτιμησουμε περισσοτερο την απολυτη αγαπη ... ;)
-Εχουμε ενα "εγω" κι αυτο το "εγω" συνανταει ενα "εσυ" και μενουμε μαζι επειδη επειδη νιωθουμε ελξη ο ενας για τον αλλον κι εχουμε κοινα σημεια και μοιραζομαστε κοινα πραγματα. Αυτα τα κοινα που μοιραζομαστε γινονται το "εμεις". Οαο περισσοτερα μοιραζομαστε, τοσο πιο πολλα "εμεις " αποκταμε. Το "εσυ" μενει παντα "εσυ" και το "εγω" παντα "εγω". Δε χανει ο καθενας τον εαυτο του, αναπτυσσουμε ομως το "εμεις" και αυτος ειναι ο κοινος μας σκοπος...
Αρα λοιπον, μεσα απο το "εμεις" καταφερνουμε να αναπτυχθουμε και ως ξεχωριστες οντοτητες... Χρειαζεται και ενας εγωισμος σε καποιο σημειο αλλα να σημειωσω οτι χρειαζονται και καποιες θυσιες οσον αφορα τον αλλον... Ειναι ανωφελο να εχεις μια σχεση και να μην κανεις τιποτα για τον αλλον... Η προσφορα πρεπει να ειναι αμφιδρομη ετσι ωστε να βελτιωθει ο καθενας και ξεχωριστα και σαν ενα!
-Δεν πρεπει να φοβομαστε να αγγιξουμε τον αλλο, να δειχνουμε τη συγκινηση μας. Το πιο ευκολο πραγμα στον κοσμο για να υπαρξουμε ειναι να ειμαστε αυτο που πραγματικα ειμαστε, αυτο που νιωθουμε... Το πιο δυσκολο πραγμα για να υπαρξουμε ειναι να ειμαστε αυτο που οι αλλοι θελουν να ειμαστε...
-Ανηκουμε σε μια κουλτουρα που αναλυει το καθετι. Σου λεει καποιος "Σ' αγαπω" και του λες : "Τι ακριβως εννοεις;" Εχουμε φτασει στο σημειο να μην ξερουμε πως να βιωσουμε κατι μεστα...
Αυτο ειναι χαρακτηριστικο της κοινωνιας μας.. Δυσκολα εξωτερικευουμε τα συναισθηματα μας απο φοβο μηπως πληγωθουμε, μηπως απογοητευτουμε, μηπως ο αλλος μας περασει για επιπολαιους... Εχω κουραστει πλεον να ακολουθω τις ταμπελες και τις πινακιδες που βαζουν οι ανθρωποι.. Αυτο πρεπει να γινει τοτε, αυτο εκεινη την περιοδο, αυτο με αυτον η τον αλλο τροπο... Ποσο καλυτερες θα ταν οι σχεσεις μας αν πραγματικα ακολουθουσαμε και λιγο την καρδια μας... Ισως να υπηρχε περισσοτερη και βαθυτερη επικοινωνια...Κανουμε πλεον τα παντα για να αρεσουμε στον αλλο, να γινουμε αυτο που θελει ο αλλος και τελικα καταφερνουμε να χασουμε τον εαυτο μας.. Δεν λεω η αλλαγη δεν ειναι απαραιτητα κακη, αλλα θα πρεπει να γινεται ομαλα μεσα απο επικοδομητικη κριτικη και με γνωμονα την ωριμοτητα! Οχι απλα επειδη δεν αρεσουμε σε καποιον!!!
Οι ανθρωπινες σχεσεις δεν ειναι και τοσο δυσκολο να αναπτυχθουν, αρκει να δωσουμε την ευκαιρια στον εαυτο μας να εμπιστευτουμε και να αγαπησουμε.. Να δωσουμε και να παρουμε, να αγαπησουμε και να αγαπηθουμε... Δεν ειναι τοσο δυσκολο οσο φαινεται... Μπορει να πονεσεις , ναι σιγουρα θα πονεσεις, αλλα και τι εγινε; Θα κερδισεις εμπειριες για να κανεις ακομα ενα μεγαλυτερο βημα.. Δεν ειναι κακο να πονεσεις, αλλα χρειαζεται και να τον εξωτερικευσεις, γιατι διαφορετικα ο πονος θα τρεφεται απο σενα.. Ας δωσουμε λιγο απο τον εαυτο μας και σιγουρα εχουμε πολλα να κερδισουμε!!
____________________________________________________________________________
posted by Karra Evi at
9:48 PM
9 Comments:
Ωραία φωτογραφία...
Σοφά κείμενα από το Λεό.. (καμία σχέση με τον δικό μας;)
Μπερδεύεται ο έρωτας με την αγάπη στο post σου και δε βγάζω πολύ νόημα. Για μένα ο έρωτας είναι άρρωστος και παθιασμένος εγκληματίας που θα επιτεθεί ανελέητα στον εαυτό σου γεμίζοντας τον με βαθιές πληγές για λίγες τζούρες ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ευτυχίας. Αξίζει τον κόπο totally..
Η αγάπη από την άλλη είναι ό,τι πιο υγιές, ώριμο, μεγαλόπρεπο έχει να επιδείξει ο ανθρώπινος συναισθηματικός κόσμος. Με αγάπη σίγουρα θα βελτιωθεί ο κόσμος μας, αρχίζοντας από το στενό μας περιβάλλον και αγκαλιάζοντας όλο τον πλανήτη (με Dijkstra κατά προτίμηση - τι σου κάνουν τα δίκτυα ε;).
Τέλος, όσον αφορά την εσωστρέφεια τα έχουμε ξαναπεί. Τις καλημέρες μου :)
Ερωτας, αγαπη, sex...
# διαφορετικα πραγματα μπλεγμενα στο ιδιο παιχνιδι...Αλληλοσυνδεονται...
Κρατα οτι σε βολευει απο το ποστ μου! Για το καλο σου μονο! ;)
edit στο αποπανω comment : ΟΠΟΥ # βαλε 3 !
Δεν ξέρω τι με βολεύει και τι μπορώ να κρατήσω και τι θέλω να κρατήσω... :)
Κρατα την τελευταια μου φραση : Δωσε λιγο απο τον εαυτο σου και θα κερδισεις πολλα! Χωρις ενδοιασμους, αναστολες κι εγωισμους!!!!
Αυτό κάνω τόσα χρόνια βρε Ευούλα..
Ισως και να μην προσπαθεις αρκετα... Ισως να μενεις και στο παρελθον..
Δε λεω η αναδρομη στο παρελθον ειναι καλη, αλλα μοιαει με τον καβαλαρη που ιππευει αναποδα.. Βλεπει παντα τα οπισθια της ζωης...
Τελος παντων.. Καλη τυχη απο δω και περα!!
Καλή μέρα να έχεις, και καλή εβδομάδα. Με υγεία και τα απαραίτητα στη ζωή.
Οι απόψεις μου, τώρα: για να μπορέσεις να ανήκεις, στην επικαλούμενη Κοινωνία, πρέπει να έχεις μέσα σου, την ανάγκη να ανοίγεσαι, να μιλάς, και να εμπιστεύεσαι, εκεί που κρίνεις, πως ο άλλος, από την πρώτη ή επόμενες εντυπώσεις σου, πως μπορεί και έχει όρεξη να ανταλλάξει μια άποψη. Επειδή κατανοείτε και οι δύο, ή περισσότεροι στην παρέα, πως ο άνθρωπος μέσα από τη συζήτηση, μαθαίνει, εξελλίσεται, εφευρίσκει.
Έτσι, θα υπάρξουν άτομα που θα συμπαθήσεις, άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο. Άτομα που θες να θυμάσαι τη γιορτή τους. Να καλείς ή να αισθάνεσαι άνετα, στην παρέα. Μες την παρέα, ή επικοινωνώντας με εκπρόσωπο αντίθετου σου φύλου, θα καταφέρει να αναπτυχθεί μια α αλληλοεκτίμηση. Αν είσαι τυχερός, θα γνωρίσεις ένα πρόσωπο που σε ενδιαφέρει πραγματικά, δικαιολογημένα λοιπόν, στη συνέχεια, θα αναγνωρίσεις την έννοια, αγάπη. Αν βέβαια θες να σε αγαπήσουν, και όχι να κάθεσαι σε μια άκρη, για να μην πληγωθείς. Αν κι εδώ τίθεται το θέμα: αν οι γονείς σου δεν ήταν ικανοί να προσφέρουν τρυφερότητα σ' εσένα, αργότερα μεγαλώνοντας, να τους το αρνηθείς. Μ' εκείνη την αίσθηση τελικά, να έχεις μαζέψει μέσα σου, να νομίζεις ίσως περισσότερο απ' όσο είναι αλήθεια, τόσα αποθέματα προσφοράς αγάπης, ξεκινώντας να δίνεις με την πρώτη ευκαιρία. Άλλο αν δεν εκτιμάται η καλοπροαίρετη προσφορά. Γενικά έχω την εντύπωση, πως οι περισσότεροι, θέλουμε απλά, να μας αφήνουν ήσυχους.
Μάλλον επειδή δεν έχουμε πειστεί, πως αξίζουμε την αγάπη. Άρα, πως θα διακρίνουμε το πρόσωπο που μας σκέφτεται, τρυφερά;
Δεν θέλω να σκεφτώ, πόσοι είναι εκείνοι, που έχουν απογοητευτεί, επειδή πάντοτε έδιναν, αλλά κανείς δεν έπαιρνε, ή κυριαρχούσε σε ένα μέτρο, η εκμετάλευση. Τι κάνεις τότε; Εγκαταλείπεις για λίγο καιρό. Μαθαίνεις τον εαυτό σου, μαθαίνεις εκ νέου, σαν νέος άνθρωπος σε ανάπτυξη, τις μεθόδους επικοινωνίας. Αρχίζεις να δείχνεις έλεος, ώστε και η ζωή να σου δείξει έλεος και να πάψεις να είσαι μόνος σου. Τουλάχιστον να έχεις τα απαραίτητα. Τίποτα πιο σημαντικό από αυτό. Υπάρχει και η θύμηση όσων δικών σου έχουν φύγει. Ολοκλήρωσαν όμως εκείνοι, τον δικό τους κύκλο, βίου.
Τότε, οι σχέσεις που δημιουργούμε, είναι πιο ουσιαστικές και κρατάνε περισσότερο. Ή και για πάντα, αν ρίξουμε τον εγωισμό μας, μαθαίνοντας να παραδεχόμαστε, λάθη, και άγαρμπες κινήσεις. Κυρίως οφείλουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Να ενεργοποιηθούμε, σε τι σημείο βρισκόμαστε, πλέον. Έχουμε μία σχέση. Για ποιο λόγο; Για να μην είμαστε μόνοι; Προς θεού, όχι. Τώρα είναι που ξεκινάμε να μαθαίνουμε τις ικανότητες μας. Τι είναι ο καθένας, στη σχέση. Ο ρόλος του καθενός, όπως είναι όλα σοφά τακτοποιημένα, στη φύση. Ωριμάζουμε, αν παραδεχτούμε τα προηγούμενα. Αν δείξουμε στους άλλους, ποιοι είμαστε. Υπερασπιζόμενοι την ανανέωση της διαδρομής μας, στον χρόνο. Σταθεροί και βέβαιοι, ότι αξίζουμε, άρα δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας κλονίσει. Εξάλλου, τι μπορούν να μας κάνουν.
Απλά, αν μας αρνηθούν, περισσότερο οι δικοί μας άνθρωποι, θα φταίει, όπως ανέφερα και στην αρχή, που ποτέ δεν μας δήλωσαν, όχι τόσο στην πράξη, παρά με λόγια, πως μας αγαπούν.
Συμφωνώ, πως παρεξηγείται σήμερα, το: σ' αγαπώ, κυρίως όταν δείχνουμε στον άλλο, πως τον σεβόμαστε. Μένοντας σοβαροί και σταθεροί, στα πιστεύω μας. Δεν θα μας εκτιμήσουν όλοι. Κυρίως εκείνοι που θα παρεξηγήσουν στην δουλειά, το φιλότιμο μας ή που θέλουμε να είμαστε καλοί άνθρωποι. Όχι είρωνες. Όχι αγαπώντας το προκλητικό, όπως το εννοεί ο καθένας. Ναι, παρεξηγείται ακόμη κι ο σεβασμός. Πότε; Αν έχει προηγηθεί, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, κλίμα, απλά, να συνυπάρξουμε, με μια α ασάφεια, στην επικοινωνία. Αν εκτιμάμε ο ένας τον άλλο, ή απλά συνυπάρχουμε, δείχνοντας στον άλλο, μόνο τα στοιχεία που θα τον προκαλέσουν να μας εκτιμήσει.
Κάπως, με κάποιο τρόπο, πρέπει να μπαίνουμε στην διαδικασία να απομακρύνονται, σιγά σιγά, τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα, όχι μόνο του δικού μας, επίσης και του άλλου μέλους, στην επικοινωνία.
Προσωπικά, πάντοτε έδειχνα τι είμαι, γι' αυτό και πιστεύουν πως είμαι αιρετικός και κάθετος, οπότε δεν έμπαιναν καν, οι περισσότεροι, στη διαδικασία, να συζητήσουν. Να δημιουργήσουν έναν υγιή αντίλογο.
Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να είσαι σταθερός και κάθετος, στη ζωή σου, για να ξεχωρίζουν τα πρόσωπα, με τα ίδια χούγια. Για να μην χάνεις και χρόνο και ενέργεια.
Το παν είναι, να είσαι ήρεμος, να συνεχίζεις τη ζωή σου. Δεν ξέρω αν ισχύει εκείνο που λέει: όταν δεν περιμένεις κάτι, σου 'ρχεται, όταν δηλαδή, δεν το κυνηγάς. Μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι.
Ένα έχω να πω, Γεράσιμε, χώρις να σε ξέρω:
Respect.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home