Τρια χρονια μετα ...

Κλεινω τα ματια μου και απορω.
Πως να ναι το τελευταιο ταξιδι;
Απο που πανε για τον παραδεισο;
Πως αισθανεσαι;
Πως βιωνεις τον αποχωρισμο;
Αισθανεσαι; Βιωνεις;
Γιατι να ναι ολα τοσο δυσκολα για μας που μενουμε πισω;
Γιατι να μην μπορουμε να συμβιβαστουμε με πραγματα και καταστασεις;
Γιατι οι θυμησες του παρελθοντος να τρεχουν
στα πιο σκοτεινα και επικινδυνα σοκακια του νου μου;
Και τελικα να παιρνουν διαστασεις στο παρον μου;
Δεν τους μπορω τους αποχωρισμους, αυτο το γνωριζω καλα!
Ειναι δυσκολο για ολους μας να σε αποχαιρετισουμε...
Ισως γιατι σε θεωρουμε ακομα διπλα μας...
Και που ξερεις,
ισως εισαι με τη σκεψη και το συναισθημα!
Ισως να παρεις μορφη ξανα και να ρθεις να μας βρεις...
Και ειναι δυσκολο να αναμετρηθουμε μπροστα στο θανατο,
μπροστα σ αυτο το ανθρωπομορφο και κυνικο τερας
που κατασπαραζει διχως διακρισεις...
Ουτε καν η φυση αντεξε...
Εκλαιγε κι αυτη με το δικο της τροπο...
Γιατι ηταν πραγματικα αδικο,
πολυ αδικο
και πολυ πολυ οδυνηρο...
Ξεπλαινει αμαρτιες; Κλαιει; Συμπαρισταται;
Λυτρωνει τις ψυχες;
Τι απο ολα αυτα συμβαινουν;
Πως μπορω να βοηθησω, μπορω;
Εχω το διακιωμα;
Ποιο διακιωμα;
Του φιλου; του αδερφου; Ποιανου;
Τα δακρυα ξερω δεν ειναι παρηγορια
αλλα ειναι η μονη φυσιολογικη αντιδραση,
αυθορμητη και πολυ πολυ αληθινη...!
Τα ποδια μου τρεμουν στη θεα του κρυου πλασματος
που στεκεται διπλα μου,
ακινητο, ασαλευτο...
Και τελικα προσπαθω να συγκρατηθω,
να μην δειξω πως ειμαι αδυνατη...
Κι ομως ημουν αδυνατη να σε κρατησω κοντα μου με το δικο μου τροπο!
Και τωρα η μονη ελπιδα ειναι
η πεποιθηση μας στην τελικη σου μεταμορφωση...
Το πιστευω! Ναι!
Θα γινεις αγγελος!
Κι οταν γινεις.
σε παρακαλω να μας προσεχεις...
Και να δινεις το στιγμα σου οτι ζεις!
Ο χρονος που θα ανταμωσουμε ειναι ελαχιστος μπροστα στην αιωνιοτητα...



*****Οπου και να σαι η μνημη σου καει*****
*****Οπως κι αν εισαι κατι μας φταιει*****

*****Ειναι ο πονος κι η δυστυχια*****
*****Ειναι ο καημος κι η νοσταλγια*****


Αφησες πισω το σαματα και τους ανθρωπους βρε μπαγασα...