ΘΥΕΛΛΑ

Έβρεξε πάλι στα ματωμένα χώματα της καρδιάς μου.

Μυρίζει ακόμα η λάσπη…

Φαίνονται ακόμα τα ιδρωμένα φύλλα.

Ακούγεται ακόμα το τραγούδι του ανέμου…

Πότισε πια η ψυχή με πληγές.

Μας λάσπωσε η βροχή και το ψέμα…

Βυθιστήκαμε σε μια ανυπόστατη πραγματικότητα.

Κανείς δε βλέπει, δεν ακούει, δε ζει…

- ούτε καν αγαπάει

- κι αν αγαπάει δεν το δείχνει…

Σύννεφα ζύγωσαν για άλλη μια φορά,

άλλη μια μπόρα, άλλη μια καταιγίδα…

Διαισθάνομαι χαμό,

πάλη μεταξύ ζωντανής και «νεκρής» ύπαρξης…

Αυτή η βροχή ή θα αναστήσει ή θα θάψει…

Μάλλον θα διώξει μακριά

για να επουλώσει τις πληγές του χρόνου,

να θεραπεύσει τη μνήμη

κάνοντας τη λήθη να ξεχάσει…