ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ...

Καμιά φορά κοιτάω τον εαυτό μου στα μάτια,

μέσα από το είδωλό μου…

στον καθρέφτη…

Του μιλάω όσο μπορώ,

αν και ξέρω τις απαντήσεις…

Του φωνάζω μερικές φορές,

αλλά δεν καταλαβαίνει…

Καμιά φορά τον βλέπω να γελάει…

Πλαστικό ή κρυστάλλινο χαμόγελο…

Καμιά φορά τον βλέπω να κλαίει…

Αναληθή, εξωπραγματικά δάκρυα…

Καμιά φορά τα μπερδεύω…

Ποια είμαι εγώ;

Ποιο είναι το είδωλο;

Και πού είναι ο καθρέφτης;

Αν χάσεις τελικά τον εαυτό σου,

ξέρεις πια που θα τον βρεις…

Πίσω από ένα κομμάτι γυαλί…

Κι αν θες να τον αγκαλιάσεις,

μα δεν μπορείς…

Κι αν θες να μιλήσεις μαζί του,

μα κάτι σε διώχνει…

Κι αν θες να κλάψεις μαζί του,

μα είσαι ανίκανη…

Στάσου μπροστά στον καθρέφτη,

κλείσε τα μάτια σου,

ονειρέψου τον …

Κι έτσι απλά ,

μια μαγική κίνηση αρκεί

να τον φέρεις μπρος σου,

μπροστά από το γυαλί…

Μέσα στο σώμα σου…

Μέσα σου…