. . . ΣΑΝ . . .

Σαν το κερί που μόνο λιώνει

Η ψυχή μου βουλιάζει στο κενό

Σαν τη βροχή που πάντα πέφτει

Είναι τα δάκρυα εκείνα που μισώ...


Σαν την Αυγή και σαν τη Σελήνη

Έρχεται, φεύγει και η φωτιά

Που να' σαι άραγε χαμένη Γαλήνη??

Μας ξέχασες οταν ακόμα είμασταν παιδιά...


Σαν τα φύλλα των δέντρων τα ξερά

Κιτρίνιασαν και χλώμιασαν τα πρόσωπά μας

Σαν το ξημέρωμα που εισβάλλει στα κρυφά

Εισβάλλουν και οι φόβοι στην καρδιά μας...


Είχα τη δύναμη μονάχη να σταθώ

Σαν το κερί, μονάχη να λιώνω

Είχα το σθένος της ψυχής το ακριβό

Σαν τη βροχή θλιμμένη να πέφτω...


Είχα κουράγιο να πεθαίνω και να ζω

Σαν το φεγγάρι που ακροβατεί με τ' άστρα

Είχα τη θέληση να ψάξω και να βρω

Μες στο βυθό τα όνειρά μου τ' άσπρα...


Ήθελα και ζητούσα πολλά

Απ' τη ζωή που άλλοι μου δώσαν

Μα είδα τη θλίψη και άλλα τόσα τρωτά

Χωρίς να βιώσω αυτά που άλλοι προδώσαν...