S.O.S Greece is on fire.... :(
Καλοκαίρι 2007
Ένα κοκκινόμαυρο καλοκαίρι θα έλεγα…
Κόκκινο της φωτιάς και μαύρο του πένθους..
Πλέον δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη θλίψη μου..
Η θλίψη μου έχει ξεπεράσει την οργή μου
και δεν έχω καν το κουράγιο πια
να ρίξω κάπου τις ευθύνες..
Όχι ότι δεν υπάρχουν..
Υπάρχουν και παραυπάρχουν
απλά η διάθεση είναι μηδαμινή για να γίνει αυτό…
Όλη η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης…
Φωτιές, καμένα δάση, αποτεφρωμένα θύματα..
Τι θα γίνει επιτέλους?
Και το πιο εξοργιστικό απ’ όλα τα κόμματα,
που προσπαθούν να ψαρέψουν ψήφους ενόψει εκλογών …
Λυπάμαι πραγματικά για αυτή την κατάσταση…
Σήμερα ανοίγοντας την τηλεόραση έπεσα πάνω σε μια επική συνομιλία…
Η στιχομυθία ήταν η εξής :
Δημοσιογράφος : Τι γίνεται κύριε δήμαρχε? Τι κάνετε εκεί κάτω?
Δήμαρχος : Ε, τι να κάνουμε, καιγόμαστε…
Τραγική απάντηση?
Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου
όταν είδα αυτή την απάθεια..
Τελικά, δεν είναι η φύση που εκδικείται για τα αδικοχαμένα παλικάρια …
Η φύση δεν έχει εκδικηθεί ακόμα…
Αυτό που μας εκδικείται είναι η ανθρώπινη βλακεία, απάθεια, ανοργανωσιά και μαλακία…
Αυτά.
Δεν κάνω λόγο για τις δυνάμεις της πυροσβεστικής , αεροπλάνων κλπ. κλπ.
ούτε για τις εικασίες περί τρομοκρατίας και εμπρησμού…
Δεν με ενδιαφέρει η αιτία αλλά το αποτέλεσμα..
Και σε αυτή τη φάση το αποτέλεσμα είναι πλήρως απογοητευτικό και εξοργιστικό..
Ρίξε Θεέ μου μια βροχούλα… :( :( :(
The roof the roof the roof is on fire
The roof the roof the roof is on fire
The roof the roof the roof is on fire
We don't need no water let the motherfucker burn
Burn motherfucker burn...
posted by Karra Evi at
10:59 PM
3 Comments:
Θα μας εκδικηθεί η φύση, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι μέρες της αφθονίας μας είναι μετρημένες.
Αν και δεν είναι ώρα για ευθύνες η απάντηση για το ποιος φταίει βρίσκεται στους καθρέφτες μας. Με τη δικιά μας ανοχή συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν και θα συμβούν αυτά που θα συμβούν.
Το μόνο σίγουρο Εύη είναι πως λόγια δεν υπάρχουν.
Σήμερα γύρισα από την Μεσσηνία όπου ήμουν αποκλεισμένος δύο μέρες (οι δρόμοι προς Αθήνα ήταν όλοι κλειστοί από τις φωτιές).
Η κατάσταση ήταν τραγική. Ο ουρανός έβρεχε στάχτες και ο ήλιος εξαφανιζόταν από τις 11:00.
Η διαδρομή μου από τον δρόμο Καλαμάτα - Τρίπολη ήταν μέσα στα αποκαΐδια και σε αποπνιχτική οσμή κάρβουνου.
Καταλαβαίνω απόλυτα την έλλειψη διάθεσης για απόδοση ευθυνών. Κι εγώ αυτές τις μέρες κουράστηκα. Κουράστηκα να σκέφτομαι, κουράστηκα να βλέπω την θλίψη, την οργή.
Ειλικρινά, στα 22 μου, πιστεύω πως δεν υπάρχει πια ελπίδα.
Η ελληνική κοινωνία και η νοοτροπία της δεν με εμπνέει, δε με καλύπτει, δε με κάνει να νιώθω οικείος μαζί της. Γιατί βλέπω πως σε λίγες μέρες πάλι, τα κοράκια -οι δημοσιογράφοι- θα ασχολούνται με τις εκλογές, με το πόσο θα χάσει - κερδίσει από τις πυρκαγίες το κυβερνών κόμμα/ κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευση.
Οι πολιτικοί με το πώς θα εξασφαλίσουν πάλι τη μάσα.
Οι μεν θα λένε πως φταίνε οι δε. Οι δε θα λένε πως οι μεν ήταν στην εξουσία τα τελευταία 3,5 χρόνια.
Και μέσα σε όλα αυτά, στην προκλητική απάθεια αυτών που απαρτίζουν το πολιτικό σύστημα, οι πυρόπληκτοι θα ψάχνουν να βρουν δουλειά, σπίτι να μείνουν και αρκετοί από αυτούς θα μεταναστεύσουν σε αστικά κέντρα με την ελπίδα να βρουν δουλειά.
Ειλικρινά δεν ξέρω πού πάει αυτή η κοινωνία, δεν ξέρω που οδηγείται το λίκνο του πολιτισμού, το λίκνο της δημοκρατίας, η χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς, η χώρα που "έδωσε τα φώτα" στην Ευρώπη.
Γιατί ένα ένδοξο παρελθόν δεν αποτελεί εγγύηση για το μέλλον μας. Ή παλεύουμε ή ζούμε με τις αναμνήσεις και με αποφθέγματα του στυλ:
"Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι Χ έτρωγαν μπανάνες στα δέντρα".
(όπου Χ βάλε έναν πολιτισμό)
Στατηγέ Άνεμε, φύσα να φύγουν τα αποκαΐδια, και μετά θα είναι όλα όπως πριν...
Aυτος ο στρατηγος ανεμος τα γαμησε ολα...
Δακρυσε κι ο Ερμης του Πραξιτελους...
Δακρυσανε τα τιμημενα μαρμαρα...
ντροπη μας ... :(
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home