ΟΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΘΡΑΝΙΑ...

Η περιοδος αυτη παντα με αγχωνε...
Σχολεια, εξετασεις, κουραση...

3 xρονια πλεον μακρια απο σχολειο (Πανεπιστημιο βλεπεις τωρα)
αλλα και παλι κυριαρχουν τα ιδια αισθηματα..

Ανεξηγητο βεβαια αλλα κατα ενα τροπο αυτος ο καιρος με αγχωνει και με μελαγχολει ταυτοχρονα...

Με ταξιδευει, με παει πισω στις ομορφες αναμνησεις των σχολικων μου χρονων...

Γελια, πλακες, χαβαλες,σκονακια,αντιγραφες, κοπανες, ερωτες, φιλιες...

Αλλα ολα ηταν τοσο απλα..
Τωρα εχω ολα τα αγχη ενος ενηλικα..
Να τελειωσω τη σχολη, να φροντισω τα οικονομικα μου, να φροντισω το σπιτι και τοσα αλλα... :/

Μου χουν λειψει καποια σκηνικα και καποιες φατσες!

Αλλα αυτο που εχει μεινει ειναι αναμνησεις...

Memories...

Και ναι! Είναι πολλα αυτα που μένουν απο το σχολειο! Τοοοοσα πολλα...
Και δεν ξερω πως και γιατι, οταν κοιταζω αναδρομικα, προς τα πισω,
δε θυμαμαι τα ασχημα, γιατι αναμφιβολα περασαμε και ασχημες στιγμες..

Σαν να εχει δωσει εντολη ο εγκεφαλος για διαγραφη..

Αυτό ομως που μου χε κανει τρομερη εντυπχωση τοτε (και τωρα βεβαια)
ειναι τα θρανια..
Ξεχωριστα θρανια γεματα απο ενα κομματι του τοτε εαυτου μας!

Οι καθηγητες μας ελεγαν οτι φτιαξαμε θρανια με προσωπικοτητα!

Ολα γεματα με στιχους τραγουδιων και ολα περιστρεφομενα γυρω απο τον ερωτα,
εκτος απο μερικους "ψαγμενους" που εδιναν και εναν κοινωνικο προβληματισμο
μεσα απο τα γραπτα τους..

Κι εγω εγραφα...

Με μανια θα ελεγα..

Δεν ξερω τι ηθελα να αποδειξω και γιατι.. Αλλα μ αρεσε..

Α Λυκειου ειχα το χειροτερο θρανιο .. (Α)
Δεν ειμαι περηφανη γι αυτο αλλα ετσι καναμε ολοι...
-κατι σαν καλλιτεχνικο διαγωνισμο.. :ρ

Αν η αγάπη δεν ήταν πόνος κανείς δεν θα’ λεγε το «Σ’ αγαπώ» με δάκρυα στα μάτια!

Αυτο το στιχακι ηταν γραμμενο παντου... Καποια ενδεικτικα στιχακια ειναι τα εξης...

Πάντα εκτιμάς κάτι περισσότερο όταν το χάσεις…

Η πόρτα της αλήθειας μπορεί να είναι κλειστή! Αλλά ποτέ δεν είναι κλειδωμένη!!!!

Το καλύτερο φάρμακο για την καταπολέμηση του κεραυνοβόλου έρωτα είναι μια δεύτερη ματιά…

… Ζήσε με το «θέλω» τη καρδιάς σου και όχι με το «πρέπει» των άλλων! Ποτέ μην κλάψεις για κάτι που δεν έχεις… Άσε τους άλλους να κλαίνε που δεν έχουν εσένα…

Σκαλίζει μια φράση πάνω στο δέρμα μόνο με αίμα… Δεν είναι η αγάπη τίποτα άλλο παρά ένα ψέμα… (Διάφανα Κρίνα)

Έχεις χαθεί σε μια σιωπή που τρυπάει τα αυτιά. Δεν σε θυμήθηκα απλώς ποτέ δε σε ξέχασα… Θέλω να σε δω αλλά όχι μόνο στα όνειρά μου…

Αν υπάρχω θα σε θυμάμαι, μα αν χαθώ, μην με ξεχάσεις…

Όποιος δεν τολμά να ελπίζει, δεν πρόκειται να συναντήσει ποτέ το ανέλπιστο…

Τα όνειρα των εραστών ποτέ δε σβήνουν. Κι όσοι μας καταράστηκαν, ανέραστοι να μείνουν!

Έκανα χάντρες τις όμορφες στιγμές που πέρασα μαζί σου και τις πέρασα στο σκοινί των αναμνήσεων. Τώρα πάλι μαζί με μόνη συντροφιά την απουσία σου…

Δε λυπάμαι που ήρθες. Δε σε κατηγορώ που έφυγες. Σ’ ευχαριστώ που πέρασες από τη ζωή μου. Όμως και οι δυο κάναμε ένα μεγάλο λάθος> Εσύ μου είπες «Σ’ αγαπώ» κι εγώ σε πίστεψα!

Ένα παιδί βρέθηκε νεκρό. Στη νεκροψία βρέθηκαν σπασμένα όνειρα, αναμνήσεις κι ένα σημείωμα που έγραφε: «Πήγα στην κόλαση γιατί τον παράδεισο τον έζησα μαζί σου…»

Ωραιες εποχες...




Memories, pressed between the pages of my mind
Memories, sweetened thrοugh the ages just like wine

Quiet thought come floating down
And settle softly to the ground
Like golden autumn leaves around my feet
I touched them and they burst apart with sweet memories,

Sweet memories
Of holding hands and red bouquets
And twilight trimmed in purple haze
And laughing eyes and simple ways
And quiet nights and gentle days with you

Memories, pressed between the pages of my mind
Memories, sweetened thrοugh the ages just like wine,
Memories, memories, sweet memories







The memories ease the pain inside, now I know why...